من نه می خواهم اندوه قلبم را با شادی اقبال دیگران عوض کنم و نه خشنود می شدم که اشکم را اگر از اعماق وجودم سرچشمه می گیرد، آرام سازم.آرزوی قلبی من است که همه ی زندگی ام در این جهان،جز اشک و لبخند نباشد؛
اشکی که قلبم را پاک می کند و اسرار زندگی و رموزاتش را برایم آشکار می سازد،
لبخندی که مرا به دوستان و رفیقانم نزدیک تر می کند!
اشکی که با آن، قلب های شکسته را به هم پیوند زنم،
لبخندی که نشانه ی شادمانی من از هستی ام باشد.
من شادمانه مردن را به بیهوده و ناامید زیستن ترجیح می دهم
